Het stempennenblok: beeldhouwwerk, maar ook precisiewerk. Uit een blok hout wordt ruwweg de vorm van het ganse blok uitgezaagd. (Diederik Timmermans op de affiche is pure provocatie: accordeons en draailieren zijn geen beste vriendjes, de ene speelt graag in la klein, de andere liever in sol klein…maar da’s nog een ander verhaal).

Het blok krijgt vorm, ‘t ziet er nog wat uit als een beeld op de paaseilanden…de gaten voor de stempinnen zijn reeds voorgeboord, haaks op het  gekromde oppervlak.

. . .

Met een elektrische  bovenfrees wordt het blok uitgehold:

. ...

Controle van de positie van de stempennen. De pinnen zijn  Amerikaanse “pegheds”, ze zien eruit als gewone houten vioolstempennen, maar hebben binnenin een mechanisme die een draaivertraging van 1op 4 geeft. Gedaan met het prutsen met de “tourne-gauche” van onze voorouders.

. .

Beeldhouwen van het kopje: we beginnen met een profiel van het gezicht:

(Ik kijk altijd wat rond. Op de achtergrond wacht nog steeds het wiel, ook de klankkast op een steunmal, en drie stemblokken in wording). N.v.d.vertaler: dit zijn drie afgekeurde blokken, ze zullen op de BBQ eindigen.

Nu gaan we verder met de beitel. Dit kopje, dat geen invloed op de klank heeft is vooral een individueel kenmerk (alhoewel, sommige luthiers die een grote productie hebben laten machinaal kopies maken van eeneerste ontwerp). Zie naar enkele etappes in het snijden:

En het eindresultaat: De rest van het stemblok krijgt nu ook een traditionele versiering:

En achterin slaapt de hond nog steeds. Die zal wel wakker schieten bij het eerste geschreeuw van onze baby, wanneer onze draailier haar eerste tonen zingt. (n.v.d.vertaler: niks van geloven, die hond is zo doof als een pot, die beweegt alleen nog als ze eten ruikt) Maar zover zijn we nog niet…In afwachting stelt de bouwer de gaten voor de stempennen nog wat bij. Met een ruimer vergroot hij de gaten nog een fractie, zodat de pennen iets dieper vallen:

. . .

Volgende stap: bouw van de tangentenkast en samenstelling met  het stemblok.

.